دو دلی!

حس میکردم کلاف کار از دستم خارج شده و کمی نظم زندگیم مختل شده. صبح ها به موقع نمیتونستم پا شم در نتیجه درست به کارهام نمیرسیدم. صبحانه خوردنم مختل میشد و همسر با تاخیر به محل کارش میرسید. گرچه خودم هم کمی دیر میرسیدم. حواس پرت حواس پرت. تازه میرسیدم خونه هم حس میکردم کار مفیدی انجام نمیدم و همش بیخودی خسته ام. همین ها کلافه ام کرده بود و باعث شد به هم بریزم. وقتی این جمله رو که حس میکنم عنان زندگی از دستم در اومده و بی برنامه شدم رو به زبون آوردم کفرش در اومد و شاکی شد. کلی با هم صحبت کردیم و در آخر خیلی آروم شدم که حرفامو زدم. حین به زبون آوردنشون متوجه میشدم نگرانی ساختگی و بیهوده ای برای خودم ساختم. بار کلمات کاسته میشد و سبک میشدند. من هم. امروز صبح به موقع بیدار شدم. صبحانه مو خوردم و صبحانه همسر هم گذاشتم که ببره. آماده شدم تمام و کمال. وضعیت جسمانیم هم خیلی خوب بود.

                        

ــ باز تو این تغییر محل کارم دو دل هستم. باز هم داستان پارسال ... میمونیم... میریم... برم ... نرم... شاید هم رفتم.

ــ به نظر من بدترین پیامدی که میتونه یه کار زشتی که یکی انجام میده داشته باشه اینه که اعتماد رو نسبت به دیگران سلب میکنه. مهم نیست مانتوت رو از روی جالباسی برمیدارند و موقع خونه رفتن میفهمی که جا تره و... چند حال داره ؛ یا ماشین داری میپری سوار ماشینت میشی، یا میان دنبالت و یا یه آژانس میگیری. غیر از اینه؟ خیالی نیست.  اما اینکه دل چرکین میشی نسبت به دیگران خیلی بده. اینکه دیگه نمیتونی با خیال راحت کوچکترین وسیله ات رو رها کنی و بری و اینکه نمیتونی به دیگران اعتماد کنی. کاش آدم ها کمی بیشتر مسئولیت پذیر بودند.

ــ میگم قشنگ نیست تو خونه خودشون هم بشینند و آدم رو از تو دوربین بپان ها. قشنگه؟ اما بذار اوقات فراغتشون رو اینجوری پر کنند... بقیشم نمیگم.