یه بهار دیگه از زندگی همه ما!

یه بهار دیگه هم اومد و خودشو به ما رسوند. شایدم ما خودمون رو به اون رسوندیم. به هر حال به هم رسیدیم و مهم هم همینه. قدر روزهاشو بدونیم و به خوشی سپریشون کنیم.

             

روزهای آخر سال من فقط تند و تند گذشتند. گاهی نمیدونستم ساعت چنده و گاهی نمیدونستم چندمه و یا حتی چندشنبه است. خیلی کار داشتم و همه رو هم دوتایی انجام دادیم. خرید وسایل و نصب و باز کردن و چیدمان وسایل و ... . تازه مهمون های نوروزی هم که داشتند از شهرستان میومدند باعث شتاب بیشتری در کارهامون میشدند. فری جونم که زنگ زده بود که الهی من چی بشم که تو تنهایی. منم گفتم تنها نیستم با همیم. فری جونم هم گفت ما هم همیشه دوتایی اسباب کشی میکردیم نمیدونم چرا به تو اینها رو میگم. منم گفتم خوب چون من خواهر کوچیکه ام دیگه. مهم اینه که همه چی به خوبی و خوشی پیش رفت.

اما خوب استراحت نکردیم. طفلک همسر جان هم که هلاک شد بچه ام. یه بار خورد زمین یه بار دستش سوخت و نیز ناخن پاش شکست. اما خدا رو شکر همه اش به خیر گذشت. من هم البته یه بار بی حواسیم گل کرد و روی انگشت وسطیم سوخت. تا آخر تعطیلات که مهمونها میمونند. اما مهم نیست بعد از تعطیلات استراحت هم میکنیم.

در این بهار گاه ما به سفر نوروزی نرفتیم اما بهار رو بدون سفر به اتمام نخواهیم رسوند.

ـ هاله گلم من ممنونتم که خیلی به فکرم بودی و گاه و بیگاه ازم خبر میگرفتی و محبت میکردی و در کنارم حست میکردم. همین محبتت برای من یک دنیا ارزش داشت و خستگیم رو میزدود.