بس کن...!

                                    

گمون میکنم توی عمده خونواده ها یه آدمهای خودخواه و نادونی پیدا بشن که با ندونم کاری ها و خودبینی هاشون هم به خودشون و هم کل خونواده رو به دردسرهایی گاه بزرگ میندازند و سلب آسایشی میکنند که میتونه اون آرامشی رو که همیشه سعی میکردی حفظش کنی در کسری از ثانیه به فنا ببرند. میشناسم همچین آدم هایی رو و یکی از اونها برنامه تعطیلات عیدمون رو تقریبا بهم زد. اما ما نباید اجازه بدیم خودمون هم به هم بریزیم.البته کمااینکه شاید اینطوری بهتر بود.

                              

دیگه بهش فکر نمیکنم. الان هم فقط به فکر کارهایی هستم که بصورت فرس باید انجامشون بدیم. چون تا خیلی دیر تا ۲۷ اسفند باید جابجا بشیم و خیلی هم کار برای انجام دادن داریم. هم بسته بندی وسایل خونه هم آماده کردن خونه جدید. البته تا قبل از سال جدید فقط قرار بود به خونه برسیم و خرده کاری هاشو انجام بدیم بعد از تعطیلات عید جابجا شیم که همونطور که گفتم برنامه مون عملی نشد. خوب زودتر جابجا میشیم چه ایرادی داره. اصلا بهتر هوم؟ فقط خرده کاری ها رو دیگه بعد از اینکه رفتیم تو خونه باید انجام بدیم. مهم هم نیست.

                     

امروز همچنان که در مسیر میومدم به این فکر میکردم که چقدر خوبه که ما دو تا اینقدر روی پای خودمون هستیم و به کسی کاری نداریم. یکم به آدم فشار میاد اما خوب این زندگی خودمونه و به کسی ربطی نداره. هیچوقت دوست نداشتم خونواده و نزدیکانم رو درگیر مشکلات زندگیم کنم. یا تونستم و حلش کردم یا از کسی کمک گرفتم که میدونستم میتونه کمک کنه نه اینکه هم کسی رو ناراحتش کنم و هم متحمل گوش کردن یه سری سرزنش هایی بشم که اصلا دلم نمیخواد بشنوم. 

اما از طرفی بعضی بچه ها تو خونواده ها از بچگی شون همیشه هر کاری کردند خونواده رو درگیر کردند و به قول همسر با بزرگ تر شدنشون مشکلاتشون هم بزرگ میشن. واقعا تاسف باره که اینقدر این موجودات خودبین و کله شق هستند که بدون توجه همه رو درگیر مشکلاتی که با نادونی و کم توجهی خودشون بوجود میارن میکنند. ول کن هم نیستند این پدر و مادرهای طفلک رو. خودشون کم مونده پدر بزرگ مادر بزرگ بشن. 

ـ از روی پل عابر که رد میشدم به فکر پسر بچه ای که به زور ۱۸ سالش میشه و همیشه روی پل میمونه و دی وی دی میفروشه افتادم.  خود من هم بارها ازش فیلم هایی رو گرفتم. اتفاقا تو روزهای سرد و بارونی بیشتر پیداش میشه چون که انگار پلیس ها کمتر از لونه شون میان بیرون و زحمت دستگیری اینها رو به آب و هوایی بهتر موکول میکنند. بچه وقتی هوا خیلی سرده میلرزه و عمدتا یه ترس مبهم ته چشاش نشسته که خوب حق هم داره. کل کارش ریسکه. امروز صبح موقعی که از اونجا رد میشدم به این هم فکر میکردم که اگه داداش کوچولوی من تو بودی تشویقت میکردم که کار کنی و دوست نداشتم بیکار باشی اما نمیذاشتم اینقدر پر ریسک کاری رو انجام بدی. برای تو هم روزهای خوبی رو در آینده آرزو میکنم. امیدوارم دلت همیشه صاف باشه و دنیا رو اونجور که دلت میخواد بچرخونی که میدونم میتونی.