آسمونی ها

یه دختر یازده ساله است که رفته پیش یه وکیل زبردست. شاکیه از کی؟ از مادرش «سارا». «آنا» نمیخواد یکی از کلیه هاش رو به خواهر بزرگترش «کیت» که مبتلا به ALL هست اهدا کنه. آنا یه بچه سفارشیه که به روش باوری خارج سلولی (in vitro) به وجود اومده و صرفا برای اهدا. اون به این دنیا دعوت شده که با فروتنی به خواهر بزرگترش کیت پیوند مغز استخوان و هر پیوندی لازم شد رو بده. اون به خاطر میاره وقتی رو که سوزن های بن مرو به اون بزرگی رو به بدنش فرو میبردند و او از پنج سالگی داوطلب ناخواسته ای برای انواع روش های درمانی  کیت بوده. اما حالا اعتراض داره نمیخواد دیگه نمیخواد یه فرد ناقص باشه چون با دادن یک کلیه اش او زندگی عادی خودش رو نخواهد داشت. او یک دختر نوجوونه و میخواد زندگی کنه. 

                         

بیماری کیت در واقع زندگی رو از خونواده گرفته و برادر بزرگترشون در واقع میشه گفت هیچ توجهی بهش نمیشه. آنا هم که... سارا حاضره هر کاری کنه که کیت زندگی بهتری داشته باشه او نمیخواد بپذیره که کیت خوب شدنی نیست چون اوضاع کیت رو به وخامت بیشتریه. پزشکاش بهش امید زیادی ندارند و خود کیت هم به خودش. اون میدونه که  یکی از کلیه های خواهر کوچولوش هم عمر طولانی براش به ارمغان نمیاره پس او هم موافق آنای کوچک و سرشار از زندگیه و یه جورایی مشوق او. سارا به دادگاه خوانده میشه و وکیل مدافع از آنا دفاع میکنه. سارا همچنان سعی داره آنا رو مجبور کنه که به خواهرش کمک کنه و باز مقاومت آنا...

                       

وقتی فیلم My sister's keeper رو دیدم همینطور که طبق معمول همیشه ای که فیلم نگاه میکنم و همسر خیلی اون فیلم رو دوست نداره رو کاناپه لم داده بودم و همسر هم داشت بازی مورد علاقه شو انجام میداد تند و تند چشمام پر و خالی از اشک میشد. خور و خور اشکام میومدند پایین. خیلی رقت انگیز بود خیلی. وقتی سارا بعد از کموتراپی کیت که موهای قشنگش رو از دست داده بود ماشین اصلاح رو برداشت و موهاشو از ته زد تا دخترکش کمتر از این مسئله ناراحت باشه. وقتی با اون پسرکی که درست شرایط خودش رو داشت آشنا شد و داستان عشقشون شکل میگیره با هم اوج میگیرند و چه غمگنانه به سوگش میشینه. همه اینها جز چشمانی مرطوب و آهی عمیق چیزی برات به جا نمیذاره بخصوص که این موجودات برات غریب هم نباشند. 

                       

سخته خیلی سخته که یکی از جگر گوشه هات همچین مشکلی داشته باشند. حالا میخواد لوکمی باشه یا هر بیماری دیگه ای که دردی عمیقه. نمیتونی رهاش کنی و از طرفی هم بقیه خونواده رو چکار کنی که نیاز به توجه دارند. تو همچین خونواده هایی همه صبورترند. همه انگار یه تحمل ویژه ای دارند. همه انگار مسئول ترند حتی کوچکترها. با وجودی که این درد کمرشون رو داره میشکنه باز هم لبخند میزنند و باز هم امید دارند. سخته خیلی سخته  از چهار سالگی پسر جگر گوشه شر و شورت جلوی چشمت کموتراپی شه و درد بکشه. فقط ریختن موهاش که نیست. تو هر کاری براش میکنی و باز هم امید داری و از همه میخوای که برای عزیزت دعا کنند. همیشه مرتب و تمیز لباس میپوشی و از رنگهای شاد استفاده میکنی. به خانمت روحیه میدی و چند روزی که عزیزت دیگه به هیچ درمانی جواب نمیده و دمای بدنش به هیچ طریقی پایین نمیاد تو احساس خطرت هم بیشتر میشه 13 ساله که همش امید داری و الان حس میکنی واهی بوده و اون روز صبح با لباس مشکی مطمئن میشم که امید از چشمان سرخت رفته و غم پر رنگ تر از همیشه توش نشسته. زبونم بند میاد و بغض امونم نمیده. 

همین حالا هم یه بغض بزرگ تو گلوم نشسته و به زحمت جلوی اشکام رو دارم میگیرم. فقط میتونم این پست رو که کوچیکه و فقط نشون میده که همیشه به یادشون هستم تقدیم کنم به فرشته های عزیزم شهاب و سینا که نیستند دیگه و مامان باباهاشون، آرین کوچولو که داره دست و پنجه نرم میکنه و مامان باباش که خیلی امید دارند براش، ستایش کوچک و مادر همیشه نگران و کم سن و سالش ،محدثه و مادر خوبش و همه اونهایی که اسماشون یادم نمیاد اما شرایط مشابه این عزیزانم دارند.

خدایم اینها خیلی کوچکند و چقدر زود بزرگ شدند با این رنج و این همه تحمل.