تورنویی !

وقتی هر کسی از دوران کودکیش تعریف میکنه  خیلی نمیتونم شیرینی و کودکانه بودن اون روزهای خودم رو به یاد بیارم. خیلی کودکانه نبوده شاید. جنگ و اسباب کشی های متعدد و این شهر و اون شهر و خیلی چیزهای دیگه. فقط یه دریا که نه یه اقیانوس بیکران تنهایی تو دنیای کودکانه خودم داشتم. مامان اغلب نبود و برادر و خواهرم هم که مدرسه و بعدشم خواهرم دانشگاه و ... . تو عمق تنهایی هام برای خودم یه آرامشی ساخته بودم که همین بود که با وجود شلوغی همیشگی خونواده تمایل به خلوت خودم داشتم. اونجا مامنی بود همیشه برام. آره تمایل به گوشه نشینی با وجود تمایل همیشگیم برای ارتباط با دیگران از پارادوکس های همیشگی وجودم بوده است. بعدها که بزرگتر شدم فقط برخی بچه ها حق داشتند تو این وادی خودشون رو وارد کنند و اون هم نه همیشه. حتما میدونید که چقدر شیفته دنیای قشنگشونم من.

یادمه دو تا عروسک از همین عروسک معمولی ها داشتم که ساعتهای تنهاییم رو پر میکردند. بعدها این وظیفه خطیر رو کتابهام بر عهده گرفتند. 

الان هم گاهی این موجود دوست داشتنی خارپشتی نرم نرموی من کنارمه. تو بغلم میخوابونمش و با هم صحبت میکنیم البته اون ساکته و طبق معمول من حرف میزنم اما نه خیلی. تورنو با اون چشمهای گردالوی خوشملش فقط نیگام میکنه.

شکل1-1 تورنو

هنوز هم چیزی یا کسی که بخواد به هر دلیلی خلوت زندگیمون رو بهم بریزه استرس بهم وارد میکنه. آخه ما بیشتر تنهاییم. امیدوارم این اتفاقی که گفتند قراره بیفته نیفته که دلم نمیخواد هیچ جور استرس دیگه به زندگیمون وارد شه. این قضیه هم به اضافه همه دلایل دیگه ای که در ذهن دارم بیشتر سوق میده منو به سمتی که  اون فکری که همیشه داشتم عملی تر کنم نه ببخشید کنیم. اینطوری بهتر شد.

_ خدایم! زندگی نباتی! نه...