دایی!

ـ سلام؟ خوب هستید؟

ـ[مثل همیشه مودب و با دیسیپلین] سلام علیکم. حال شما؟

ـممنونم شما خوب هستید ؟ بهترید؟ زندایی خوبند؟

ـ شمایی؟ خوبی ؟ نشناختمت فکر کردم فرزانه ای.

ـ[با یکم شیطنت] فرزانه؟ نه فرزانه ؟

ـ عروسم...

و من خجالت کشیدم. عروسش... آره من نه دیدم و نه اسمش رو میدونستم.تقریبا یک ساله پسر داییم ازدواج کرده و من حتی تبریک ازدواجشون رو هم نگفته بودم.

ـ نشناختم صداتو پشت تلفن نیست خیلی وقته نشنیده بودم...

ـبله دایی جان حق با شماست قصور از من بوده شما عفو کنید منو.

ـ نه خواهش میکنم ...

دایی مدتیه به کمر درد حاد و شدیدی دچار شده طوری که به سختی میتونه راه بره. پزشک ها عمدتا راه عمل رو به دایی پیشنهاد کردند. دایی جان من هم که حدود ۴ سال پیش قلبشون رو عمل کردند و روحیه خیلی خوبی هم ندارند از این پیشنهاد ناخشنود بودند تا اینکه روش طب فیزیکی رو قرار شد امتحان کنند و هم اکنون برای معالجه اومدند. بعد از اینکه تلفن رو قطع کردم مثل بچه هایی که کار اشتباهی کرده و احساس شرمساری میکنند، به دامان بزرگترها پناه میبرند و اعتراف میکنند به مریم جون(خواهری) زنگ زدم ...ـ مریم من با دایی صحبت کردم ... ـ خوب؟ ـ خجالت کشیدم مریم. ـ عیب نداره مامان (مریم منو مثل دخترای خودش میدونه) پیش اومده دیگه کاری هم نمیتونی بکنی. شما که همش سر کارید نمیتونید که دنبال کار دایی باشید (دلداریم میداد)) 

به خاطر یه سری مسائل خونوادگی از بعد از فوت مامان بزرگ که نزدیک دو سال پیش بود من دایی رو دیگه ندیدم. البته قبل از اون هم سالی یک بار عید نوروز میدیدیم همدیگه رو اونم خیلی خشک و رسمی نه مثل سالهای دور گرم و صمیمی.

داییم یک فرهنگی بازنشسته است. عاشق کارشه و بعد از بازنشستگی تو شهرمون یک دبستان ابتدایی غیر انتفاعی تاسیس کرد که با توجه به تجربه دایی از بهترین مدرسه هاست. یادمه اون اوایل خونه شون هم کنار مدرسه بود و ما که میرفتیم خونه شون تو حیاط بزرگ مدرسه چقدر بازی میکردیم و بهمون خوش میگذشت. چقدر ساده و صمیمی بودیم. دلم گرفت خیلی دلم گرفت. چقدر با هم صحبت میکردیم و منو خیلی دوست داشت. دایی چون عادت به سخنرانی داشت همیشه سخنور خوبی بود و من همیشه از مصاحبت باهاشون لذت میبردم. بازم دلم گرفت...